ورزش بوشهر؛ آنچه که مسلم هست سطح توقع از ایرانجوان امسال خیلی بالاست، بازگشت خرمزی و آوردن کادری مجرب در کنار بازیکنان باکیفیت و از همه گذشته بعد از چندین سال ناکامی، همه در انتظار فصلی خوب و در نهایت صعود هستند.
ایرانجوان با اینکه دیر شروع کرد اما خرمزی تیم خوبی را جمع و جور کرده است، از بازیهای پرگل این تیم میشود شوق به موفقیت را در شاکله ی تیم دید.
اما همهی این تفاسیر بجای خود شیرین است ولی باید واقعیتی را پذیرفت! سطحی که در حال حاضر ایرانجوان در آن بازی میکند هم مدنظر داشت. درست است که فوتبال روی زمین و پاسهای کوتاه و بقول فوتبالیها تق و تق خیلی بدل میچسبه اما اینجا لیگ سه کشور هست و نتایج با این مدل به ثمر نمینشیند بلکه باید با سبک و نوع بازیکنانی که در این لیگ حضور دارند از لحاظ فنی و تاکتیکی تیم را روانه میدان کرد. این نوع بازی که ایرانجوان ارائه میدهد بیشتر از آنکه باب میل خودشان باشد به مذاق تیمهای روبرو خوش میآید در واقع ایرانجوان همانطوری که آنها میخواهند بازی میکند. اگر صحنه گلهای به ثمر رسیده ایرانجوان را مرور کنیم یا برخی از موقعیتهای خطرناک این تیم، بیشتر دستمان میآید که باید چگونه بازی کرد که به نتیجه رسید.
بعد از چهار بازی و کسب چهار تساوی، مخصوصا نوع بازی چهارم باید کادرفنی و بازیکنان ایرانجوان این تلنگر را جدی بگیرند و به انقلاب فکری و تجربی خوبی برسند.
همه از خرمزی انتظار جسارت همیشگی را دارند، کسی که با دلی نترس با نامها کاری ندارد و به اسمهای کاغذی توجهای نمیکند و همانند گذشته تیمی جسور و فکورانه روانه میدان کند و با تعویضهای طلایی گره کار را بجای دندان با دست بازی میکند.
با نگاهی به جایگاه ایرانجوان در جدول میتوان فاصلهی عرش تا فرش را که به اندازهی یک تار مویی هست را متوجه شد و اینکه دیگر حق اشتباه نیست و باید از این هفته قرمزها تکلیف خود را روشن کنند! که میخواهند به جدول برگردند و در جمع مدعیان صعود باشند یا...